Lęk jest naturalną i adaptacyjną reakcją powstałą na bazie życiowych doświadczeń, przekonań, sposobu wychowania. To uczucie, mimo że nieprzyjemne, najczęściej nie wpływa znacząco na codzienność, nie utrudnia wykonywania różnych czynności. Wszystko zależy od częstotliwości i intensywności tego uczucia. Jeżeli lęk jest do okiełznania, to nie można mówić o zaburzeniach lękowych, w przypadku których to uczucie jest nie do opanowania i wyciszenia. Tu lęk towarzyszy każdego dnia, utrudnia funkcjonowanie, wpływa na samopoczucie zarówno psychiczne, jak i fizyczne, powoduje duże cierpienie. Cierpi nie tylko jednostka, ale również jej bliscy.
Zaburzenia lękowe to najczęściej występujące zaburzenia psychiczne w populacji dziecięcej. Według badań ich rozpowszechnienie przypada na 2-10% populacji ogólnej.
Uważa się, że rodziny dzieci z zaburzeniami lękowymi charakteryzują się większą skłonnością do kontroli, częstszymi konfliktami oraz mniejszą chęcią do pozwalania dzieciom na niezależność.
Wiodącym objawem w zaburzeniach lękowych zawsze jest lęk – nadmierny do sytuacji, nieracjonalny i niedający się skontrolować. Warto pamiętać, że diagnozy zaburzeń psychiatrycznych po wnikliwej obserwacji stawia lekarz psychiatra. Uwzględnia on określone objawy somatyczne, psychologiczne, społeczne oraz behawioralne, a także oznacza poziom odczuwanego lęku.
Źródła: