Samopoczucie

Osoba w kryzysie znajduje się w trudnym położeniu.

Z jednej strony wie, że sytuacja jest na tyle trudna, że trzeba znaleźć jakieś wyjście (nawet najbardziej drastyczne), czuje się jak w pułapce, przytłoczona problemami.

Z drugiej strony sama myśl, żeby prosić o pomoc jest wstydliwa, w końcu inni mają gorzej, a jeśli wyjdzie, że coś jest nie tak, to będzie wstyd. Nikt nie chce wyjść na wariata lub ciamajdę. Wobec tego może dyssymulować problemy, jednocześnie dusząc je w sobie, przez co reakcja jest tylko kwestią czasu.

Należy więc wziąć pod uwagę, że jest to przede wszystkim osoba cierpiąca.

Zachowanie

Niestety nie ma jednolitego wzoru wskazującego, że dziecko jest w kryzysie. Reakcje mogą być różne – od zwiększenia zachowań buntowniczych i agresji, po totalną izolację i zaniedbanie.

Warto przede wszystkim zwrócić uwagę na nagłe zmiany w zachowaniu, wycofanie, pogorszenie ocen czy widoczne ślady samookaleczeń. Przy braku zachowania może dyssymulować lub całkowicie zaprzeczać zmianom i problemom.

Warto dać czas takiej osobie, ale również być w kontakcie np z psychologiem i pedagogiem.

Reagowanie na kryzys

Reakcja na kryzys jest bardzo ważnym punktem w procesie. Niereagowanie może skutkować eskalacją problemu, negatywnym nastawieniem rówieśników oraz pogorszeniem stanu dziecka.

Ważna jest tutaj delikatność oraz możliwość otwartej rozmowy bez przymusu. Jeżeli problemy zgłasza za kogoś inny uczeń, warto porozmawiać ze specjalistą, jak to rozwiązać (psycholog). W tym przypadku brak reakcji jest bardzo niewskazany.

Warto w całym działaniu pamiętać, żeby nie dopuścić do naruszania własnych granic.